आता आपण कुणाच्या नि कश्याच्याच आकंठ-वेडसर प्रेमात पडणं शक्य नाही असं एका टप्प्यावर लक्षात येतं आणि आपण निबर-शहाणपणाकडे काहीशा कष्टानंच पाऊल टाकणार असतो, त्या टप्प्यावर मला शेरलॉक भेटला. प्रश्न आणि उत्तरांची सरमिसळ होते त्या करड्या प्रदेशाच्या सीमेवरतीच तो थांबलेला. समोरच्या वैराण आकर्षक प्रदेशाची कमालीची ओढ वाटत असते, पण पुढे जायचं धैर्य होत नाही. अशात एकदाच कळून जातं, की मागचे बंध कमालीचे चिवट आहेत आणि या आयुष्यात तरी ते आपल्याकडून तुटता तुटायचे नाहीत. मग ते शहाण्या मुलासारखं स्वीकारून तो तिथेच थांबलेला. चिरंजीव होऊन. तळ्या-मळ्याच्या निर्जन काठावर त्याची सोबत झाली नसती, तरच नवल.

Saturday, November 28, 2015

मला फॅनफिक्शन का आवडते?

मी साधारणत: ४ वर्षांपासून फॅनफिक्शन वाचते आहे. पण त्याबद्दल मलाच पडणार्‍या प्रश्नांची उत्तरं मात्र अजुनी सापडताहेत.

मला फॅनफिक्शन का आवडते?

मला हे माहीत नव्हतं. अजुनी पूर्णांशानं माहीत नाहीच. 'शरलॉक' अतिशय आवडतं आणि ते अजून मिळवण्याचा एक पर्यायी, दुय्यम मार्ग - हे एक उत्तर. फॅनफिक्शनमध्ये मोकळेपणी, अनेकदा भूमिका म्हणून, अनेक अंगांनी, प्रसंगी चाकोरीच्या बाहेर जाऊन, केलेली सेक्सविषयक अभिव्यक्ती - हे दुसरं उत्तर. फक्त 'शरलॉक'च नव्हे, तर इतरही अनेक प्रकारच्या गोष्टींच्या फॅनडम्समधून जोपासलं जाणारं आधुनिक, स्त्रीवादी, समतावादी, खुलं वातावरण हे तिसरं उत्तर.

पण ही उत्तरं पुरेशी नव्हती, हे माझं मलाही ठाऊक होतं.

निरनिराळ्या भारतीय महाकाव्यांवरच्या कथाकादंबर्‍या, अनेक कथांची माध्यमांतरं, रूपांतरं, प्रीक्वेल्स आणि सीक्वेल्स, स्फूर्तिस्थानं आणि सल्यूट्स... हे सगळं फॅनफिक्शनकडेच निर्देश करणारं आहे हे मला ठाऊक होतं. 'व्यासोच्छिष्टं जगत्‌ सर्वम्‌' आणि 'जगात वर्जिनल असं फार थोडं असतं, तुम्ही तेच कसं सांगता हे महत्त्वाचं' या आशयाच्या वचनांची पाटीही मी भिंतीवर लावून ठेवली होतीच.

तरीही फॅनफिक्शन का आवडते - किंवा तिच्यातलं नक्की काय इतकं आवडतं, हे मला कळत नसे.

परवा कितवीतरी भारी गोष्ट वाचताना एकदम साक्षात्कार झाला.

यात प्रश्न असतो आणि उत्तरही असतं. पण मधला रस्ता पूर्ण मोकळा असतो. मूळ कथानक असतं. आणि त्या कथानकानं दिलेला शेवट असतो. व्यक्तिरेखा असतात. त्यांचे स्वभाव असतात. यांतली कोणतीही आणि कितीही व्हेरिएबल्स (चल एककं) उचलायची आणि त्यांच्यामधला रस्ता आपण तयार करायचा. त्यांत पूर्ण स्वातंत्र्य. रस्ते लांबचे वा जवळचे. चढाचे वा उताराचे. नागमोडी वा हमरस्त्यांसारखे. आडवाटांसारखे वा उड्डाणपुलांसारखे. कसेही. आपले रस्ते. आपली आबोहवा. आपल्याला हवी त्या प्रकारची समीकरणं.

एवीतेवी रस्तेच तर महत्त्वाचे असतात.

मग मला एकदम कोडं सुटल्यासारखं झालं.

अर्थात - हे कोडं सुटलं, तरी त्याची अजुनी उत्तरं असतीलच. हे विसरले, तर मी फॅनफिक्सची हाडाची वाचक कशी काय, ना! 

Wednesday, March 18, 2015

मेथड ऍक्ट - ०४

मूळ कथा: Method Act, Splix
स्रोत: शरलॉक, बीबीसी
०१|०२|०३|०४|०५|०६|०७|०८|०९|१०|११|१२|१३|१४|१५|१६|१७|१८|१९|२०

प्रकरण चौथे
टॉमच्या हातात तीन स्क्रिप्ट्स, एक शर्टाचा खोका नि खचाखच भरलेली एक ’वॉटरस्टोन्स’ची पिशवी इतकं सगळं असूनही फोनवर टाईप करण्याचा त्याचा वेग जराही कमी झालेला नव्हता.
Hey-ho, hey nonny nonny, see you tonight? Am I at yours or are you at mine?
“टॉम. टॉम!”
थांबून त्यानं हॅमिल्टन हॉटेलच्या गुबगुबीत रिसेप्शनिस्टला स्माइल दिलं. “येस डार्लिंग! आज इतक्या उशिरा?”
“तुझीच कामं करतेय.” हातातला पत्रांचा गठ्ठा नाचवत लेशा ठसक्यात उत्तरली. “नि अजून आहेत असली. ती ठेवू का इथेच? तुला एकदम सगळं नेता नाही येणार.”
“अं, चालेल. ओझं आहे हातात. एखाद्या खोक्यात घालून ठेवशील?”
“चालेल की. घरी सोडायचंय तुला?”
“हो, स्टॅन आणतोय गाडी.” हातातल्या सगळ्या गोष्टी तिच्यासमोरच्या कट्ट्यावर ठेवून टॉमनं पत्रांचा गठ्ठा हातात घेतला. पत्रं उघडून, आकारानुसार नीट लावून ठेवलेली होती. “तू बघितलीस का, मी म्हणालो होतो तशी आहेत?”
“हो. थोडी आहेत, पण तू म्हणाला होतास तशीच आहेत.”
“थॅंक्स लेशा! बाकी दिसत्येस मस्त आज तू.” बोलत बोलत त्यानं पत्रांचा गठ्ठा दोन स्क्रिप्ट्सच्या मधे घातला. “डेट वाटतं?”
“ह्हो!” मोरचुदी स्कर्टची प्लेट नीट करत लेशिया हसत उत्तरली. “तुला पिशवी हव्ये का अजून एखादी? पाडणारेस तू काहीतरी.”
“कित्ती चांगली आहेस गं तू! पण नको पिशवीबिशवी. गाडीत टाकतो सगळं. तेवढं जमेल बरं का मला! बाय.” असं म्हणत सगळं सामान गोळा करून तो मागच्या दाराकडे वळला.
“टॉम! टॉम!”
चाहते. फार गर्दी नव्हती. सहा? सात फार तर. टॉमनं एक गोड हसू चेहर्‍यावर आणलं. “मी आलोच हे गाडीत ठेवून. ओके? एकच मिनिट.” चार मुली. एक मुलगा. एक वयस्कर जोडपं. त्यांनी हसून टॉमला जाऊ दिलं.
निळी सेदॅन. स्टॅन गॉडविननं घाईघाईनं ब्रेक दाबत बाहेर येऊन टॉमच्या हातातलं सामान घेतलं. “द्या ते इकडे, मिस्टर हिडल्सन.” कंपनीच्या क्लाएण्ट्सना नावानं हाक मारणं स्टॅनला अगदी पटत नसे. टॉमला ते जरा परक्यासारखं वाटे. पण स्टॅनच्या एकूण अदबशीर व्यक्तिमत्त्वाला ते साजून दिसे. स्टॅनच्या गाडीतला पाहुणा आपलं सामान आपणच वाहून नेताना दिसला, तर तोही स्टॅनला स्वत:चाच अपमान वाटायचा. तो लग्गेच घाईनं पुढे होऊन हातातलं सामान काढून घेई. त्याच्या वागण्यातली अदब बघून टॉमला जरा कानकोंड्यासारखंच होई. त्या मानानं आपणच जरा गबाळ्यासारखे कपडे घालतो की काय, अशीही शंका त्याला होती. स्टॅनला तेही खटकत असणार…
“थॅंक यू, स्टॅन. घे, आलोच मी.” असं म्हणत टॉम त्याच्या चाहत्यांकडे वळला. लोकांचे कॅमेरे नि पेनं तयारच होती. शांत हसू चेहर्‍यावर राखून त्यानं लोकांना हवे तितके फोटो काढू दिले. स्वाक्षर्‍या दिल्या. प्रश्नांची शक्य तितक्या शांतपणे उत्तरं दिली. लोकांनी दिलेली दाद नम्र हसून स्वीकारली.
“’थॉर’मधे किती मस्त काम केलंय तुम्ही!”
“तुमचं ट्विटर अकाउण्ट आहे का हो?”
“’वॉर हॉर्स’ कधी येणार हो? मी ते अगदी लहानपणी वाचलंय.”
“आम्ही तुझं ’ऑथेल्लो’मधलं काम पाहिलंय. पण बर्टी म्हणतो ’वॉलॅण्डर’मधे…”
“कधी एकदा ’ऍव्हेंजर्स’ बघतोसं झालंय. कधी येणार?”
“कॅप्टन निकोलसला किती सीन्स आहेत पडद्यावर? पुस्तकात खूप आहेत ना? सगळे कसे बसवणार सिनेमात?”
टॉमला मजा येत होती. त्यानं रंगवलेल्या ’लॉकी’चं गेल्या महिन्याभरात खूप कौतुक चाललं होतं. चाहते किती प्रेमानं वागतात… हे असंच चालत राहिलं, तर कौतुकाचं होईलही अजीर्ण. पण आत्ता तर बॉ मजा येतेय.
त्यातल्या एका मुलीनं त्याच्यासमोर एक डबा धरला. “मी तुमच्यासाठी चॉकलेट्स केल्येत…”
“ओह, सो स्वीट! थॅंक्स अ लॉट.” त्यानं एक चॉकलेट काढून तोंडात टाकलं. अहाहा! “मस्स्त झालीयेत.”
“फ्लोअर्‌ द सेल्‌ कारामेल्स…” मुलगी लाजत लाजत कसंबसं म्हणाली.
“वॉव. मस्स्तच. दुकान टाक तू. मी पहिला येईन खायला. बाकीच्यांना देऊ या का आपण?” त्यानं चॉकलेटं बाकीच्यांनाही देऊ केली नि तिला परत एक गोड ’थॅंक्स’ म्हणत हळूहळू गाडीच्या दिशेनं निघायला सुरुवात केली. “येऊ मी आता? उशीर होतोय.”
गाडीत शिरत त्यानं दार लावून घेतलं नि एक मोठ्ठा सुस्कारा सोडला. “हुह!”
“लोकांचा त्रास झाला, तर मला सांगत चला मिस्टर हिडल्सन. मी कशाला आहे?”
“नाही रे, इतकं काही नाही.” बोलता बोलता टॉमचं लक्ष हातातल्या चॉकलेटांकडेच होतं.
खाऊ का अजून एक? पाणी हवं पण. इतकं गोड खाऊन तहान लागते. खातोच… मरू दे.
त्यानं आणिक एक चॉकलेट तोंडात टाकलं.
आहाहा… सुरेख.
“घरीच जायचं ना, सर?”
“घरी जायचंय. पण तिकडून लगेच हॅम्पस्टडला. चालेल ना? नाहीतर असं करू…”
“चालेल, मिस्टर हिडल्सन. माझं कामच आहे ते.”
“’टॉम’ म्हणत जा रे, स्टॅन. प्लीज. कितींदा सांगायचं?”
स्टॅनशी त्याची आरशात नजरानजर झाली नि त्याचा अवघडलेपणा दिसून टॉमनं परत जीभ चावली.
“बरं, तुला हवं तसं. चॉकलेट खाणार का एक? मस्त आहे.”
“नको सर, थॅंक्स. अं… नाहीतर एक घेतो.”
“आता कसं!” आता टॉम आरामात सैलावून बसला. डबा बाजूला ठेवत त्यानं पत्रांचा गठ्ठा हातात घेतला. दोनेक डझन पत्रं असतील. सगळे लिफाफे. नीट उघडून, तपासून ठेवलेले. कोण काय पाठवेल नेम नसतो हल्ली. अस्वस्थ होऊन त्यानं ती पत्रं चाळून पाहिली. तो शोधत होता ते पत्र त्याला मिळेना. त्या पत्रात बोट ठेवण्यासारखं काही नसे. भाषाबिषा अगदी औपचारिक. पण वाचताना मनात कसलीशी अनामिक भीती दाटून येई. मानेवरचे केस उभे राहत. त्या चळतीत त्याला त्या प्रकारचं पत्र सापडेना. हस्ताक्षरातली पत्रं, टाईपरायटरवर लिहिलेली पत्रं, कॅलिग्राफी करून सजवलेली पत्रं, काळ्या शाईतली पत्रं, गुलाबी कागदावरची पत्रं, हृदयाचे स्टिकर्स डकवलेली पत्रं, त्याच्या फोटोंवर लिहिलेली पत्रं, ’लॉकी’ची रेखाटनं…. तेवढ्यात त्याला ते पत्र दिसलं.
पांढराशुभ्र लिफाफा आणि त्यावर एजन्सीचा पत्ता. पाठवणार्‍याचा पत्ता नाही.
उघडण्यापूर्वी त्याच्या छातीत धडधडायला लागलं. पण धीर करून त्यानं पाकीट उघडलं.\
*********************************
हाय टॉम,
गेल्या पत्रानंतर लिहायला उशीरच झाला. तू वाट पाहिली असशील, ना?
मी काल इंटरनेटवर तुझी एक मुलाखत वाचली.
किती खोटारडा आहेस तू!
खोटारडा.
खोटारडा.
खोटारडा.
मला खोटारडी माणसं अजिबात आवडत नाही. मी त्यांचं काय करतो ठाऊक आहे? मी-
*********************************
टॉमनं घाईघाईनं पत्राची घडी घालून ते परत लिफाफ्यात घुसडलं. मगाशी हौसेनं खाल्लेली चॉकलेट्स घशाशी आल्यासारखी वाटून त्याला कसंतरीच व्हायला लागलं.
असले चक्रम लोक असायचेच. ’सायलेन्स ऑफ दी लॅम्ब्स’नंतर ऍन्थनी हॉपकिन्सलाही असली चक्रम पत्रं येत म्हणे. त्याच्याकडूनच ऐकले होते की किस्से. पण ही पत्रं… यांचा कुठल्याच भूमिकेशी काही संबंध नसावा. लॉकी, मॅग्नस… चक्‌. हे पाचवं पत्र.
पत्रांत त्याच्या भूमिकांचा काहीच उल्लेख नसे. एखाद्या मित्रानं लिहावीत तशा सुरातली ती पत्रं असायची.
टॉमनं मोबाईल काढून पाहिला. उत्तर नाही. नवीन मेसेज खरडला.
Thought you were done shooting? Call or text. I'm as free as a bird.
फोन खिशात टाकून त्यानं परत पत्राकडे लक्ष वळवलं.
पहिलं पत्र वाचून टॉमची चांगलीच फाटली होती. पण ’असतात असे विचित्र लोक...’ असं म्हणून त्यानं त्या पत्राला केराची टोपली दाखवली होती. दुसरं पत्रही फारसा विचार न करता फेकलं. पण तिसरं पत्र आल्यावर मात्र… त्याच्याही नकळत त्यानं ते जपून ठेवलं. मग चौथंही आलं. आणि आता हे पाचवं. दिवसेंदिवस धमक्या गंभीर होत चालल्या होत्या. तरी टॉम अजून ल्यूकला त्याबद्दल काही बोलला नव्हता. एजन्सीतही त्यानं कुणाला काही सांगितलं नव्हतं. पोलिसांचा तर प्रश्नच नव्हता.
आता पोलिसांना सांगावं की काय?
हं. उद्या.
पोलिसात जायच्या विचारानं त्याला जरा शांत वाटलं. मग बिनदिक्कत आणखी एक चॉकलेट तोंडात टाकून टॉम मागे रेलला. तर काय?! एका चॉकलेटानं काय होतंय?
***
काळी लॅण्ड रोऽवर दाराशी येईस्तोवर हॉस्पिटलातले लोक शरलॉकला व्हीलचेअरवरून उठूच देईनात. “झालंच आता. येईलच…” असं म्हणत कुणीतरी त्याचा खांदाही थोपटला चक्क.
हाताला सॅलड क्रीमचा वास येतोय… गचाळ लोक.
हात झटकून न टाकायला शरलॉकला विशेष कष्ट पडले.
इतक्यात गाडी आली नि आतून भुर्‍या केसांची बाई डोकावली. “झालं सगळं?”
“गॉड!” क्षणाचाही अवधी जाऊ न देता शरलॉकनं खुर्चीतून जवळजवळ उडी मारली. गाडीत घुसून मागच्या सीटवर बसून मागे रेलत त्यानं डोळे मिटून घेतलेसुद्धा.
“किती घाबरवलंस रे! बरा आहेस का आता?”
एक डोळा किलकिला करून शरलॉकनं आवाजाच्या स्रोताकडे रोखून बघितलं नि काही अद्वातद्वा बोलायचा विचार रहित केला. त्याऐवजी एक लांबलचक सुस्कारा सोडून तो गप्प बसला.
या बाईला बडबडायचंच असेल, तर निदान ऍक्सिडेंट सोडून इतर कशावर तरी बडबड म्हणावं. मी जरा विचार करीन म्हणतो. तसंही तिच्या बडबडण्यातून हाती काही कामाचं लागायची शक्यता जवळजवळ शून्यच आहे…
“असो. बरा आहेस ना? मग झालं तर.”
“ते झालंच. शिवाय इन्शुरन्सची भानगडही वाचली.” शरलॉक कुठला गप्प बसायला?
“काय?” बाई जवळजवळ किंचाळल्या.
काय बरं बाईंचं नाव? वेर्ते. मिस वेर्ते.
बाई रागानं तांबड्याबुंद झाल्याचं गाडीतल्या अंधुक प्रकाशातही दिसत होतं. “इन्शुरन्सचा काय संबंध? प्लीज बेनेडिक्ट! तुझ्याहून पैसा जास्त झालाय का आम्हांला? असं काय बोलतोस?”
“असाच एक अंदाज.”
तुमच्या फोनवर टेक्स्ट दिसतंय अहो. वकिलाशीच बोलत होतात ना इन्शुरन्सबद्दल?
“बरोबर आहे ना पण?” शरलॉकनं सूर थोडा मवाळ केला. विकिपिडिया सोडून फार काही वाचायला मिळालं नव्हतं त्याला बेनेडिक्ट कंबरबॅचबद्दल. पण -
मगाशी भेटून अद्वातद्वा बडबड करत होता खरा तो. पण तो काही त्याचा नेहमीचा सूर नसावा. घाबरल्यावर लोक वागतात असे उद्धटासारखे… एरवी बेनेडिक्ट बराच मवाळ, गोग्गोड वागणारा असावा. मूर्ख म्हणावा इतका. त्याचा सूर पकडता आला पाहिजे. बाईंना संशय येेता कामा नये.
“काळजी करण्यासारख्याच रकमा असतात त्या, हो की नाही?”
“हो, पण ते तुझ्याहून महत्त्वाचं नाही, कळलं? आरामात बस बरं. हॉटेलवर जाऊ या.”
हॉटेल कुठून आलं मधेच? शरलॉक तटकन उठून बसला.
“हॉटेल?”
“हो, तिथे झोप होईल ना रे शांत...”
“छे छे! मला आधी सेटवर जावं लागेल. तुम्ही सेटवर चला हो.” शरलॉक ड्रायव्हरला सांगून मोकळा झालाही.
“अजिबात नाही.” वेर्तेबाईंनी ठणकावून सांगितलं. “शांत हो बरं बेन. आधीच संध्याकाळपासून एकेक भलभलतंच चाललंय. तू आधी काहीतरी खा. थोडी वाईन घे. आराम कर. झोप काढ. मग बघू.”
माय गॉड! तो कंबरबॅच इतका बावळट झाला आहे तो उगाच नव्हे. हे लोक असेच लाड करत असणार त्याचे बारा महिने चोवीस तास. काय देव्हारे माजवतात लोक नटांचे….
“मला आत्ताच्या आत्ता सेटवर जायचं आहे.” शरलॉक ऐकायला बसलाय.
शरलॉकला लवकरात लवकर परतायचं होतं. बेनेडिक्ट कंबरबॅचचं सोंग काढणं मोठं कठीण होतं असं नव्हे. या कानाचा त्या कानाला पत्ता लागला नसता, असं सोंग शरलॉकनं काढलं होतं. पण आता त्याला वैताग यायला लागला होता. शिवाय जॉन काही बोळ्यानं दूध पिणार्‍यांतला नव्हे. ही अदलाबदल - अदलाबदल झाली असेल तर - त्याच्या लक्षात यायला फार वेळ लागला नसता.
“मी विसरून आलो आहे सेटवर काहीतरी.”
“तुझं सगळं सामान गोळा करून आणलं मी. ते बघ.” एक मोठीशी पिशवी दाखवत वेर्तेबाई तत्परतेनं म्हणाल्या. “नि हा तुझा फोन.” पर्समधून फोन काढून त्यांनी शरलॉकच्या हवाली केला.
लूई विट्‌हान. बॉटल ग्रीन एपीचं लेदर. नशीब, मोनोग्राम्ड पीस नव्हता. काय एकेक भिकार फॅशन्स येतात!
शरलॉकनं आधी फोन ताब्यात घेतला. “हे बघा-” अशी सुरुवात करून तो बाईंना झापणार, इतक्यात त्याला जॉनच्या शांत सुरातले शब्द आठवले.
शरलॉक, शांत हो.
शट अप, जॉन.
पण मजा म्हणजे जॉनच्या नुसत्या आठवणीनंही त्याचं डोकं थोडं ठिकाणावर आलं. पण मग त्याला कंबरबॅचकडे रोखून बघणारा नि संशय आलेला जॉन डोळ्यासमोर दिसायला लागला नि परत अस्वस्थ वाटायला लागलं. शेवटी तो बाईंना म्हणाला, “हे बघा, त्रास होईल तुम्हांला थोडा. पण मला सेटवर जावं लागेल. फक्त १० मिनिटांचं काम आहे.”
“आता कसं जाणार राजा? सेट बंद केलाय. इलेक्ट्रिक सर्किटची तपासणी करायला इन्स्पेक्टर्स यायचेत उद्या. नशीब, आपलं काम झालंय बर्‍यापैकी. नाहीतर आपण उगाच लटकलो असतो. ते तपासण्या करून परत काम करू देईपर्यंत मधे वेळ जाईल ना? काय करणार?”
डॅम इट, डॅम इट!
घुसता येईल म्हणा चोरून… पण-
शरलॉक विचारात पडला.
हा घोटाळा शॉक बसल्यामुळे झाला, असं गृहित धरलं तरी परत अदलाबदल व्हायला हवी असेल तर तशीच्या तशी परिस्थिती निर्माण करायला हवी. नि तरी अदलाबदल होईल, याची खातरी नाहीच. तेव्हाच तिकडे कंबरबॅचला शॉक बसला, तरच ते जमेल. ते कसं जमायचं? … शिट! तो तिकडे लंडनभर सिगारेटी फुंकत फिरत असेल माझ्या इमेजची वाट लावत.
कसली इमेज नि कसलं काय. उरली तरी असेल का एव्हाना?
तसं कंबरबॅचबद्दल जे वाचलंय त्यावरून अगदीच मठ्ठ वाटत नाही म्हणा तो. थोडी खुजली आहे त्याच्या अंगात. हातही अगदीच बायकी नव्हते त्याचे. रॉक क्लाइंबिंगसारखा काहीतरी निरुपयोगी आचरटपणा नक्की करत असणार तो. त्याच्या हाताला घट्टे पडलेले होते. तसा लठ्ठही दिसला नाही. शरीर चांगलं राखलेलं आहे. शिवाय अगदीच रिकाम्या डोक्याचा नसावा. थोऽडी अक्कल असेल असं वाटलं. हां, आपल्याला बघितल्यावर अगदीच तोल सुटल्यासारखा बडबडत होता. भूत पाहिल्यासारखा. पण-
हे शॉक बसून अदलाबदल होण्याचं प्रकरण मात्र गंमतीदार दिसतंय. बर्‍याच अंधश्रद्धांच्या व्याख्या विज्ञानालाही बदलाव्या लागतील अशानं.
शरलॉकचं डोकं वेगानं चालत होतं. ’स्यूडो-सुपरनॅचरल’ अशा लेबलाखाली काही न सुटलेल्या केसेस्‌ त्याच्या माइंड पॅलेसमध्ये पडून होत्या. जॉनच्या लॅपटॉपवर तर न सुटलेल्या केसेस्‌ची एक फाइलच होती. शरलॉक विचारात पडला.
त्या सोडवता येतील या नव्या माहितीच्या मदतीनं...
शिट! जॉन. जॉनच्या लक्षात आला असेल का घोटाळा? काय करेल तो लक्षात आल्यावर?
अगदी प्रामाणिकपणे कबूल करायचं, तर जॉनच्या लक्षात लगेच येईल असं नव्हे. मंद नाही तो. पण निरीक्षण हे काही जॉनचं बलस्थान नव्हे… शिवाय आपण त्याला दर वेळी निरीक्षणं नि तर्कशास्त्र उकलून दाखवतोच असं नाही. मनाला आलं, सोईचं असलं, सांगितलं. एरवी उत्तर सांगून दिलं सोडून.
थोडक्यात सेटवर जाऊन हाती फार काही लागण्यातलं नव्हतं. ’जर...तर’चा मामला होता. आत्ता कंबरबॅच काय करत असेल, तेही कळायला मार्ग नव्हता.
अर्थात, म्हणून काय शरलॉक कार्डिफमधल्या हॉटेलात झोपा काढणार होता थोडाच?
कंबरबॅचचा दिनक्रम बघायला हवा. अजून काहीतरी माहिती मिळते का बघायला हवं. काहीतरी तर करायला हवंच.
“ट्रेन स्टेशन.” शरलॉक एकदम साक्षात्कार झाल्यासारखं म्हणाला.
“स्टेशन? स्टेशनचं काय?” वेर्तेबाई चमकून म्हणाल्या.
“माझं सामान आणलंत म्हणालात ना तुम्ही? द्या. मी घरी जातो.” ट्रेननं जाता येतं का कंबरबॅचच्या घरी? लॉस ऍंजेलिससारख्या हायफाय ठिकाणी राहत नसला बाळ्या म्हणजे मिळवलं.
“अरे! पण शेवटची ट्रेन सुटेल १५ मिनिटांत. त्यापेक्षा तू आराम कर की-”
ओके, म्हणजे लंडनपासून फार लांब नसावं.
“चक. शक्य नाही. मला घरी गेल्याशिवाय झोप लागणार नाही हो...” आवाजात थोडी काकुळती आणत शरलॉक म्हणाला.
माहिती मिळवल्याशिवाय कसं होणार? डेटा हवा. डेटा हवा.
मग त्यानं थोडं कसनुसं हसूनही दाखवलं. डोळ्यांखाली चिरम्या पाडणारं हसू.
घ्या म्हणावं. गोऽग्गोऽड. बास?
वेर्तेबाईंना ते पटेना. “पण उशीर बघ ना किती झालाय…”
“प्लीज?” शरलॉकनं वेर्तेबाईंचा हात हातात घेऊन गयावया करत म्हटलं.
काय काय करावं लागेल माणसाला….
“ओके. रीस, कार्डिफ सेंट्रलला घे.” सुस्कारत वेर्ते बाई म्हणाल्या. पण त्यांचं समाधान झालेलं दिसत नव्हतं. “पण जाशील का एकटा नीट? की पाठवू कुणाला तरी सोबत?”
आता सोबत कुणाला पाठवताय? कुकुलं बाळ आहे का मी? दुदू पाजायला नि ढुंगण धुवायला? मंद बाई.
“छे छे! नीट जाईन मी. अऽगदी काळजी नका करू.” उघडपणे शरलॉक.
बाईंनी बॅग शरलॉकच्या ताब्यात दिली. “त्यातचं तुझं पाकीट आहे. रिटर्न तिकीट असेल ना तुझं?”
शरलॉकनं आधी पाकीट उचलून खिशात टाकलं. मग त्याच्या लक्षात आलं, मेकपही काढलेला नव्हता. नि अंगावर कपडेही सेटवरचेच होते.
मरो. आता ते करत बसलं तर गाडी जाईल.
मग आरामात मागे रेलत त्यानं कंबरबॅचचा फोन तपासायला घेतला. मेसेजेसना पासवर्ड नाही? किती मूर्ख असावं माणसानं? मंद लेकाचा.
C U next weekend for punishingly unhealthy food. James
येतोय, वाट बघ!
Emily had pertinent books couriered to your house. Read at leisure, but not too much leisure. P
जमणार नाही.
M&M and Neal's delivered. CHEESE PONGS OMG. Em
परमेश्वरा...
Berry Bros & Rudd also dl'vd. Did you want them to save you another Ch. Lynch Bages Pauillac they want to know. Em
ही नक्की पीए असणार. तिनंच लाडावून ठेवलेला असणार त्याला. बावळट.
Hey-ho, hey nonny nonny, see you tonight? Am I at yours or are you at mine?
आज रात्री? शरलॉकनं तारीख पुन्हा बघितली. हो, आजच की.
Sender: TWH
ओह! टॉम. तो बॉयफ्रेंड...
Thought you were done shooting? Call or text. I'm as free as a bird.
यालाच विचारावं का? गडबड होऊ शकते म्हणा. पण वर्थ इट. बॉयफ्रेंडकडून पक्की माहिती मिळण्याचा संभव जास्त. शरलॉकनं एक मेसेज खरडला.
Heading for CC to London. You're at mine. Wait up for me.
ताबडतोब उत्तर आलंपण.
Yes, sir!
बॉयफ्रेंडला दुसरा काही कामधंदा दिसत नाहीये. फोनवरच बसलेला दिसतोय.
शरलॉकनं बाकीचे मेसेज चाळले. फुटकळ माहिती मिळाली, पण फार महत्त्वाचं काही हाती लागलं नाही.
हं, दमानं घ्यावं लागेल...
***
ते स्टेशनात पोचले तेव्हा गाडी सुटायला जेमतेम काही मिनिटं उरली होती. शरलॉक उतरला. घाईघाईनं बॅग घेतली. वेर्तेबाईंना जेमतेम हात हलवून दाखवला, एक आडव्या केळ्यासारखं रबरी स्माइल दिलं - बाई रोखूनच बघत होत्या - नि पाठ फिरताक्षणी चेहर्‍यावरचं हसू फाटकन मिटून तो फलाटाकडे धावत सुटला. कंबरबॅचच्या पाकिटात त्याला बर्‍याच कामाच्या वस्तू मिळाल्या होत्या.
ड्रायव्हिंग लायसेन्स. नशीब.
एक कार्डिफ-लंडन रिटर्न तिकीट. हं. ठीक.
MBNAचं प्लॅटिनम कार्ड. वा. थोडीफार अक्कल आहे म्हणायची.
बाकीही बराच कचरा होता. पण हॅम्पस्टडचा पत्ता होता.
तिथे बसून बेकर स्ट्रीटला परतायचा विचार शांतपणे करता येईल.
थेट बेकर स्ट्रीटलाच गेलं तर? बघू.
“अरे हरामखोरा! तू इथे कसा?”
आवाज ऐकून शरलॉक अक्षरशः गारठला.
जॉन?
त्यानं गर्रकन वळून पाहिलं. समोर जॉन.
जॉन! कफलेस ट्राउजर्स. अंगासरशी बसणारं ब्लॅकवॉच-टार्टनचं ब्लेझर. नि हे काय? गळ्याभोवती चक्क - चक्क - रेशमी स्कार्फ? काय अवतार आहे, वा!
“जॉ-” शरलॉक बोलता बोलता गपकन थांबला. तोंडातून काही निसटू नये म्हणून त्यानं जोरात जीभ चावली.
हा जॉन कसा असेल? हे असे कपडे? जॉनच्या प्रेताला हे कपडे घातले तरी त्याचं प्रेतही भडकून उठून बसेल. पण तेवढंच नाही. हा माणूस जॉन नक्की नाही. हे ध्यान एखाद्या नटासारखं दिसतंय. जॉनचा तोतया असणार हा.
खांद्यावरची ती झंपक बॅग सावरत तो पुढे आलाच.
नि बॅगवर युनियन जॅक? बावळट लेकाचा.
“तू इथे काय करतो आहेस? सू म्हणाली, तुला हॉटेलवर सोडते, म्हणून. तुला इतक्यात सोडलं बरं त्यांनी? भोसडीच्या, अशी वायर हातात धरतात होय? मरशील की लेका एक दिवस.”
शिव्यांच्या बाबतीत जॉनला हार जायचा नाही हा गडी...
“अरे, चुकून लागला हात. मुद्दाम कसा लावीन?” शरलॉकनं चेहरा शक्य तितका कोरा ठेवायचा पुरेपूर प्रयत्न केला. पण अवघड होतं.
हुबेहूब जॉनचा चेहरा, जॉनचा आवाज. नि हे असले ध्यानचंद कपडे. तोतया साला!
समोरचा माणूस जॉन नाही, हे पटवून घेऊन कोर्‍या चेहर्‍यानं बोलताना शरलॉक कधी नव्हे इतका बावचळून गेला.
जॉनचा तोतया? म्हणजे...
या नव्या कल्पनेनं त्याचं डोकं भलत्याच वेगात चालायला लागलं.
म्हणजे... लेस्ट्राड, मॉली हूपर, मिसेस हडसन… आणि जिम मॉरिआर्टी… देवा! आणि मायक्रॉफ्ट. आणिक काय काय बघायला लागतं आहे कुणास ठाऊक…
“अरे ए! कसल्या तारेत आहेस? बरा आहेस का आता? येतोयस ना?” जॉनसारखा दिसणारा तो माणूस बोलतच होता. “मेकप तसाच आहे. कपडेपण. काय झालंय काय?”
“अं? हो… ट्रेन चुकली असती.” बॅग उचलत शरलॉक पुढे झाला. खरा म्हणजे त्याला गुंगारा देऊन तो नाहीसाच व्हायचा. पण का कुणास ठाऊक, त्याला सोडून त्याचा पाय निघेना.
डेटा. डेटासाठी फक्त.
गाडीत चढून दोघांनी बॅगा वर ठेवल्या. “शिट, कसला दमलोय मी आज! तुझी तर पारच लागलेली दिसतेय.” जॉनचा तोतया.
नाव काय असेल याचं?
“हो… फार झालं आज.”
“काढ की मग एक डुलकी. होईल आरामात…” एवढं म्हणून तोतया आडवा झालासुद्धा.
शरलॉक बघत राहिला. मग त्यानं कंबरबॅचचा फोन बाहेर काढला.
थोडं काम करू या.
बॅगेत सापडलेले कापसाचे बोळे कानात घालून त्यानं नेट चालू केलं.
डेटा, डेटा, डेटा.
---Benedict Cumberbatch, London Theatre Guide, Q&A.
पकाऊ. एका लहान मुलीला स्टेजवरून ढकललं. हं.
---Benedict Cumberbatch, USA Today, modernises Sherlock Holmes.
क्काय?
”कुणी, काय, कधी, का, कसं… असल्या प्रश्नांची उत्तरं शोधण्यात होम्सचं आयुष्य गेलं. मलाही असल्या प्रश्नांशी खेळत बसायला आवडतं. उदाहरणार्थ, एखाद्याचे हात. तुम्ही ते नीट पाहिलेत, तर खरंच त्यातून बरंच काय काय कळतं. एखाद्या बिझनेसमनचा डावा हात घ्यावा नि त्यावर अंगठीच्या खुणा आहेत का ते तपासून बघावं असा मोह मला हल्ली होतो, तो त्यामुळेच. त्याचा हात काळवंडलेला असला नि फक्त अंगठीचा भाग तेवढा गोरा दिसला की डोकं लगेच निरनिराळ्या दिशांनी चालायला लागतं…” कंबरबॅच मुलाखतीत सांगत होता.
गॉश! कंबरबॅचला बरीच अक्कल आहे की!
”बाबांचं टोपणनाव काल्टन असं होतं. कसं विचित्र आहे ना? ओल्या टबात बसून कुणीतरी पादल्यासारखं वाटतं!” इति कंबरबॅच.
अरे वा! विनोदबुद्धीही आहे.
---Benedict Cumberbatch, Sunday Times, The Fabulous Baker Street Boy.
अरे ए! बास की.
अरे वा, गर्लफ्रेंड, अं?
वॉर हॉर्स. हं.
टॉम हिडल्सन. हं. TWH. ओह, म्हणजे सोबतच्या नटासोबत लफडं आहे साहेबांचं. गर्लफ्रेंडबद्दल हवा करून ठेवली ती उगाच नव्हे तर.
साउथ आफ्रिका. हं.
शरलॉक, शरलॉक, शरलॉक…. अरे ए! किती बोलशील माझ्याबद्दल? झपाटलंय का तुला शरलॉकनं? सोड की माझी पाठ.
शरलॉक चकित झाला.
पठ्ठ्यानं खरंच कष्ट घेतलेले दिसतात भूमिकेसाठी. आता हा आर्थर कॉनन डॉयल काय म्हणतो बघू...
तास उलटून गेला, तरी शरलॉक वाचतच होता. डॉयलच्या बर्‍याच गोष्टी त्यानं चाळून काढल्या. तुकड्यातुकड्यानं ओळखीची वाटणारी कथानकं.
अजबच प्रकार. याच जगातला व्हिक्टोरियन पूर्वावतार. तोही गोष्टीतला. गोष्ट. गोष्टीची गोष्ट. गोष्टीतल्या गोष्टीतला नट. चक्रावून टाकणारा गुंता.
शरलॉकनं फोन बाजूला ठेवून समोर झोपलेल्या त्या तोतया जॉनकडे नजर टाकली.
मार्टिन फ्रीमन नाही का याचं नाव? हं.
त्याला शांत झोप लागलेली होती. त्याचा झोपेतला शांत चेहरा बघून शरलॉकला एकदम पोटात तुटल्यासारखं झालं.
जॉन… आपला जॉन काय करत असेल आत्ता? हा कंबरबॅच वाटतो तितका अकलेचा असेल, तर जॉनसमोर सोंग वठवेलही कदाचित तो. फार काळ नाही. पण परत अदलाबदल होईपर्यंत…
कशी करायची अदलाबदल?
तेवढ्यात मार्टिनला जाग आली.
“अरे ए! बेन! दचकवून मारतोस का साल्या? काय बघतो आहेस टक लावून?” मार्टिन खेकसला.
शरलॉकला काही ऐकू आलं नाही. “काय?” कानातला कापूस काढत त्यानं विचारलं.
“काय बघतो आहेस टक लावून?”
“तुझा स्कार्फ.” ’किती बटबटीत आहे ते बघतोय’ हे तोंडावर आलेले शब्द शरलॉकनं कसेबसे गिळले.
“छान आहे ना? ऍमण्डानी दिला क्रिस्मसला. आयलंडला गेलो होतो तेव्हा. ग्रॅफ्टन स्ट्रीटवर बहुतेक.”
“सुरेख आहे.”
देवा! यांचे अश्लील जोडपीय चाळे नि भेटवस्तूंचे तपशील ऐकावे लागणार की काय आता? जॉनला असले गोग्गोड रॉमॅण्टिक चाळे फार आवडतात… अर्थात याचं जॉनसारखं दिसत नाहीय. दोन पोरं झाली, म्हणजे हा एकाच बाईसोबत बरीच वर्षं राहिलेला दिसतोय. तरी नशीब, लग्न नाही केलेलं. थोडी अक्कल आहे म्हणायची. पण दोन लोढणी गळ्यात, लग्न केलं काय नि न केलं काय… एकूण एकच. अर्धवट लेकाचा.
“तू तुझेच फोटो बघतोयस? स्साला नार्सिसिस्ट!”
शरलॉक चमकला. “रिसर्च.” त्यानं सराईतपणे उत्तर फेकून दिलं.
दिसतो तितका बावळट नाही हा. बरोबर लक्ष आहे की सगळीकडे...
“चालू द्या.” मार्टिन खवचटपणे म्हणाला नि परत कुशीवर वळला. “टम्बलरवर जाऊ नकोस मात्र मी उठेस्तोवर. घोळ घालून ठेवशील नाहीतर तिथे परत काहीतरी. निस्तरताना इथे माझी लागेल. उठव मला. मी झोपलो.”
शरलॉक बघत राहिला.
छे! हा अजिबात जॉनसारखा नाही. हे पाणी वेगळंच आहे.
त्या विचारासरशी त्याला एकदम उदास वाटायला लागलं.
काय झालंय काय आपल्याला? आपण तरी कुठे आहोत त्या कंबरबॅचसारखे, तर हा तोतया जॉनसारखा वागेल? छ्या, डोकं जागेवर नाही आज...
पण जॉन काय करत असेल? त्या पात्राला सांभाळायचं म्हणजे….
शरलॉकनं घाईघाईनं कानात परत कापसाचा बोळा खुपसला नि बेनेडिक्ट कंबरबॅचची यू ट्यूबवरची एक मुलाखत ऐकायला सुरुवात केली.
काय दिसतंय येडं… काय त्या मिशा, काय ते गुरगुरत बोलणं... हुह!
***
पुढे आणखी काही घोटाळे न होता ट्रेन लंडनला पोचली नि दोघं टॅक्सीच्या दिशेनं वळले.
“जाताना एकत्र जायचं झालं तर सांग रे. बाय.”
“चालेल.” एकाक्षरी उत्तरं देऊन तोंड बंद ठेवणं शरलॉकला जड जात होतं. पण दिवसभराच्या घडामोडींनी भांबावलेला अवतार राखणंच सर्वाधिक सोईचं, असं म्हणत त्यानं चेहरा शक्य तेवढा बथ्थड राखायची शिकस्त केली.
कंबरबॅच इतका अबोल नाही नक्की. किती बोलतो तो! तोंडाला तार जोडली, तर गावाला वीज पुरवेल. एक वाक्य कामाचं बोलेल तर शपथ. पत्रकारांनी लाडावून ठेवलेली नटाची अवलाद. बोलेल नाही तर काय? काहीही बरळा, छापायला तयार. बोला गोलगोलगोलगोल…
होती तितकी साम्यं पुरे होती. पण त्याच्यासारखी निरर्थक बडबड करण्यापूर्वी शरलॉकनं जीभ हासडून जीव दिला असता. त्यानं टॅक्सीकडे मोर्चा वळवला. दोन-तीन टॅक्सीवाले त्याच्या पुढ्यात न थांबता निघून गेले, तेव्हा संतापानं काय करावं ते त्याला सुचेना. तो भडकून भर रस्त्यात एका टॅक्सीच्या पुढ्यात जाऊन उभा राहायच्या बेतातच होता, तितक्यात एक टॅक्सी थांबली. त्यानं हॅम्पस्टडचा पत्ता दिला नि तो मागे टेकून बसला.
आराम करायला फार वेळ नाही. आता त्या बॉयफ्रेंडला भेटायचं आहे. तेपण पात्रच दिसतंय. ’येस, सर!’ म्हणे. गर्लफ्रेंडचं काय झालं कुणास ठाऊक. ओके, टॉम तर टॉम. बघतो तुझ्याकडे.
तेवढ्यात टॅक्सी थांबलीच.
हॅम्पस्टड. बरं दिसतंय की घर…
सराईतपणे खिशातून किल्ली काढत शरलॉकनं दार उघडलं. अलार्म सिस्टीम बसवलेली दिसत होती. व्हरांड्यात दिवा होता. दाराशीच पितळी पत्रपेटी होती. किल्लीच्या जुडग्यातल्याच एका बारक्या किल्लीनं ती पेटी उघडली. पत्रांची चळत ताब्यात घेऊन शरलॉक आत शिरला.
वा, लाकडी तक्तपोशी. आरामशीर आहे घर. सगळ्यांत वरचे दोन मजले… असं म्हटलं होतं नाही का लेखात?
ओकच्या कठड्यावरून अलगद हात फिरवत शरलॉक जिन्यानं वर गेला नि त्यानं
किल्ली कुलपात घालून दार उघडलं.
खोली अंधारी होती. पण महोगनी नि एबनी लाकडाचं फर्निचर. किरमिजी सोफे. वॉलपेपर मुद्दामहून करवून घेतलेला दिसत होता. जाड रेशमाचे पडदे. अस्ताव्यस्त पसरलेली नि तरी छान दिसणारी पुस्तकं नि मासिकं. सजावट कुणा जाणकारानं केलेली असावी.
कंबरबॅचनं इकाया सोडून पहिल्यांदाच सजावटीवर पैसे घातलेले दिसतात.
पण या घराला अजून त्याचं रुपडं आलेलं नसावं. अजून कोरेपणा टिकून होता. अजून कंबरबॅच घराला पुरता सरावलेला नसणार… भिऊन सजावटीला जपत जपत फिरल्यासारखा त्याचा वावर असावा. पुस्तकं इकडेतिकडे पसरलेली होती. पण या खोलीच्या बाहेर मात्र नेलेली दिसत नव्हती. किंवा नेली असतीलच, तर काळजीपूर्वक परत जागच्या जागी आणून तरी ठेवलेली दिसत होती. या खोलीत त्याची फारशी ऊठबस दिसत नव्हती. माणसाचा वावर नसल्यासारखी पुस्तकी खोली.
अलगद दार लावून घेत शरलॉक बाहेर व्हरांड्यात आला. स्वैपाकघर सुसज्ज, चकचकीत. जिकडे तिकडे स्टीलचं फर्निचर आणि राखाडी रंगाच्या फरश्या. अगदी कोरडी सजावट.
पकाऊ.
न्हाणीघर अगदी लहानसं. लायब्ररी.
पुस्तकांनी खचाखच भरलेली खोली. कोरं करकरीत डेस्क. लॅपटॉप. वाटलं तर झोपता येईल असा लेदरचा सोफा.
इथे त्याची ऊठबस असावी. आरामशीर आहे खोली. पण इथेही कंबरबॅचच्या म्हणाव्यात अशा खुणा नाहीतच. दोन-चार फोटो तेवढे आहेत शेल्फावर. त्यातही गर्लफ्रेंडचा फोटो दिसत नाही. शेल्फ चकाचक आहे. पण मुद्दामहून काही लपवण्यासाठी पुसलेलं नसावं. पण - काहीतरी गडबड आहे. फोटो हलवल्यासारखे दिसतायत? सजावटीत थोडा दिसे न दिसेसा असमतोल? एक. एक तिथेही. तीन - एकूण तीन फोटो कुठेतरी हलवलेले आहेत.
कोपर्‍यातल्या शेल्फावर कंबरबॅचचा ग्रेट वॉर कॉश्चूममधला फोटो.
मिशा अगदीच भिकार. मिशा कधी बर्‍या दिसतात म्हणा...
तसल्याच एका पोशाखात TWHकडे बघून हसणारा फोटो.
जरा जास्तच खेटून उभे आहेत का दोघं? अं… चक. संशयास्पद नाही वाटायचं कुणाला.
“आलात का? या… राजे, या.”
शरलॉक आवाजाच्या रोखानं वळला. दारात एक उंच तरुण. अस्ताव्यस्त कुरळे केस.
तो पुढे आला.
TWH. अगदी तोकडी धावायची चड्डी. दाढीचे खुंट. बस. चेहर्‍यावर हे फताडं हसू.
“टॉम.”
क्रमश:

Wednesday, March 11, 2015

मेथड ऍक्ट - ०३

मूळ कथा: Method Act, Splix
स्रोत: शेरलॉक, बीबीसी
०१|०२|
०३|०४|०५|०६|०७|०८|०९|१०|११|१२|१३|१४|१५|१६|१७|१८|१९|२०

प्रकरण तिसरे
शरलॉक? शरलॉक. कसं वाटतंय आता, अं?”
नीट जाग येऊनही बेनेडिक्टनं डोळे उघडलेच नाहीत. तर काय, ही काय फालतूगिरी लावलीय? “मार्टिन, मस्करीची काहीतरी लिमिट असते.
कोण मार्टिन? ऊठ रे शरलॉक. ऊठ.
मार्टिनचाच आवाज होता. बेनेडिक्टनं डोळे उघडले, तर समोर मार्टिन. खाकी रंगाचा टीशर्ट आणि जुनाट निळसर जाकीट. मेकप दिसत नव्हता. धुतला असेल बहुतेक. बेनेडिक्ट कसनुसं हसला.
हसतोस काय गाढवा? बघू, टेंगूळ आलंय का. कसला जोरात आपटलास...बोलता बोलता मार्टिननं अलगद शरलॉकच्या डोक्यामागे चाचपून पाहिलं.
नाही, बहु-बोलता बोलता शरलॉक एकदम शहारल्यासारखा गप्प झाला. मार्टिन-
अरे कोण मार्टिन? डॉक्टरचं नाव मार्टिन होतं का?” वैतागलेल्या सुरात मार्टिन. बोलता बोलता त्यानं पुन्हा शरलॉकचं डोकं चाचपलं. नाही, टेंगूळ वगैरे नाहीय. ढुंगणावर आपटलास बहुतेक जोरदार. बसला राहतोस का जरा?”
डॉक्टर? कोण डॉक्टर?” बेनेडिक्ट एकदम गारठल्या सुरात म्हणाला.
तोच रे तो, फ्रोलेव मेल्याचं जाहीर करणारा डॉक्टर. असं काय करतोयस तू?” मार्टिनची शंका विरली नसावी. त्यानं पुन्हा शरलॉकच्या डोक्यामागे हात घालत त्याला बसतं करायचा प्रयत्न केला. ऊठ. ऊठ ना! हलू नकोस पण. श्वास बघू दे धड चालतोय ना. नशीब माझं चिकटला नाहीस तिथे. तुला तरी काय एकेक उपद्व्याप च्यायला! कशाला झक मारायला ती वायर सोलून ठेवलीस? हां, घे श्वास…”
मार्टिनच्या आधारानं बेनेडिक्ट अलगद उठून बसला. हे बघ, मार्टिन, खरंच-
शिट, चेहरा पांढराफटक पडलाय तुझा. हललास तर बघ. आलोच किट घेऊन.बेनेडिक्टच्या नजरेत रोखून बघत मार्टिन.
भास होतायत आपल्याला. किंवा स्वप्न पडलंय. खरं कसं असेल? मार्टिन मला शरलॉकम्हणतोय! कसलं दळभद्री स्वप्न आहे हे…. तोच त्याचं लक्ष अंगावरच्या काळ्या ऍप्रनकडे गेलं. नि हा घाणेरडा वासकसला? “मान्य आहे, आहे दळभद्री स्वप्न. पण घाबरून चालणार नाही. आता जाग आलीय ना? आता सगळं धड होईल.” पण मग आवाज का कापतोय असा? असो. होतं असं.
नो जोकिंग.शरलॉक.
एक्झॅक्टली. नो जोकिंग. मी मिसेस हडसनना सांगतो ते झेंगट ताबडतोब दुरुस्त करून घ्यायला. आलोच.बेनेडिक्ट पुढे काही बोलायच्या आत मार्टिन उठला.
बेनेडिक्टला राहवेना. कसाबसा दोन्ही हातांवर जोर देत तो उठला. हे बघ मार्टिन, फालतूगिरी बास. खरंच बास.
आता मार्टिनचंही डोकं तापलं असावं. उठू नकोस म्हटलं ना? खाली बस.त्यानं शरलॉकला बळंच खाली बसवलं.
तू मला शरलॉकका म्हणतो आहेस?”
हलू नकोस म्हटलं ना?” मार्टिन खेकसला. मग स्वत:शीच, “व्होल्टेज तरी किती होतं च्यायला…”
आता मात्र बेनेडिक्ट पुरता भडकला. मार्टिनला हे असले फालतू बकरे करायची हौस होती. आणि ठीक आहे, कर ना. येते मजा कधीकधी. बेनेडिक्टनं किती वेळा त्याचे असले किडे हसण्यावारी नेले होते. पण हे असं? इतका वेळ? काही काळवेळ? काही सुमार? समोरच्या माणसाचा काही विचार कराल की नाही? “बा-स. माझ्या डोक्यात जातंय. समजलं?”
ओके, ओके. शांत हो.मार्टिन समोर बसला. त्यानं शरलॉकची हनुवटी उचलत त्याची बुबुळं तपासली. बघू ना, डोळे उघड की नीट.
वैतागत बेनेडिक्टनं मार्टिनचा हात झिडकारून टाकला. सोड रे-
पण तो बोलता बोलता एकदम थबकला. काहीतरी चुकतंय. का ही त री गंडलंय. छत असं का दिसतंय? सुर्‍या? नि मार्शल आर्ट्सच्या चांदण्या? ….सालं हे काय आहे तरी काय?
आता त्याच्या छातीत धडधडायला लागलं. युनिटमधले लोक? कॅमेरे? सगळं गायब? गेले तरी कुठे सगळे?
शांत बसशील का जरा? आपण असेच एऍन्ण्डईत जाऊ. एकदा तिथेच धड तपासून आलेलं बरं. आलोच मी. हलू नकोस.नि मार्टिन उठून चालता झाला. बेनेडिक्ट आ वासून बघतोयदडादडा पायर्‍या चढल्याचा आवाज.
सेटला पायर्‍या कुठे असतात? सेटला मुळात वरचा मजला तरी कुठे असतो?
भासच होताहेत आपल्याला. दुसरं काय स्पष्टीकरण आहे नाहीतर? पण अंगावर कपडे तरी त्याचे स्वत:चे कुठे होतेकुणाचे कपडे होते देव जाणे. कशात तरी लडबडलेले कपडेशी! नि तो भयानक घाणेरडा भपकारा….
बेनेडिक्टनं खसखसून डोळे चोळले. कपाळावर हात फिरवला. ओके. ओके. शांत व्हायला पाहिजे. दीर्घ श्वास. हां. अजब आहे खरं सगळं. पण भ्यायचं कारण नाही. भिऊन काहीएक होणार नाही. शांतपणे, एकेक विचार करायला हवा. साला क्रू गेला कुठे मरायला?
कसाबसा, आकडे मोजत, दीर्घ श्वास घेत बेनेडिक्ट उठला. उठताना त्याला एकदम गरगरल्यासारखं झालं, पण टेबलाचा आधार घेत तो उभा राहिला. टेबलावर नेहमीपेक्षा खूपच जास्त पसारा होता. नि भयानक वास - सुकट सुकत घातल्यासारखा घाणेरडा वास.
मग त्यानं परत वर पाहिलं. छतासारखं छत. आवाज. नेहमीचेच. पण असे आवाज कधीही सेटवर ऐकू येत नाहीत.
असं कसं होईल?
भीत भीत तो खिडकीपाशी गेला. पडदा फडफडत होता. पावसाळी हवेचा वास. पडदा थोडा बाजूला सारत त्यानं खाली गल्लीत डोकावून पाहिलं. रस्त्यासारखा रस्ता. पावसाळी ओला डांबरी रस्ता. गाड्यांचे फर्र फर्र आवाज. दिवे. माणसांचे बोलण्याचे नि हसण्याचे आवाज. ठिपक्याठिपक्याच्या एका छत्रीखालून एकमेकांना चिकटून जाणारं एक जोडपं.
त्या सर्वसाधारण दृश्यानं बेनेडिक्टची पाचावर धारण बसल्यासारखी झाली. घशाशी आलेली किंचाळी कशीबशी दाबत तो उभा राहिला.
शरलॉक!
हाकेसरशी दचकून बेनेडिक्टनं वळून पाहिलं, तर मार्टिन. हातात मेडिकल बॅग आणि रोखून बघणारी चिडकी नजर.
तुला सांगितलं होतं ना उठू नकोस म्हणून? कधीतरी ऐकत जा की. डॉक्टर आहे मी. पदवीइतकी तरी अक्कल असेल ना मला?” बडबडत पुढे येत मार्टिननं त्याची बॅग कॉफीच्या टेबलावर आदळली. पण कमाल म्हणजे त्याच्या हालचालीत नेहमीचा खुशालचेंडूपणा नव्हता. अगदी हुबेहूब जॉन वॉटसनचं बेअरिंग घेतल्यासारख्या नेमक्या-चोख-सैनिकी हालचाली. एकही अधिकउणं पाऊल नाही की हातवारे नाहीत.
हे काय चाललंय?” बेनेडिक्टचा संतापलेला सवाल.
तुला शॉक बसलाय.
ते माहितीय मला. ते नाही विचारत मी. हे - हेकाय चाललंय? क्रू कुठे आहे? नि छत कुठून आलं सेटला? नि खाली गल्ली कुठली दिसते आहे? काय चाललंय काय? तुझाच काहीतरी किडा आहे हा-भडकून बेनेडिक्टला पुढे काय बोलावं सुचेना. कसाबसा त्यानं प्रश्न पुरा केला. खरं बोल, हो की नाही?”
त्यावर हतबुद्ध झाल्यासारखं करून मार्टिननं फक्त एक सुस्कारा सोडला. हो, तुझ्या फिरक्या घेतो आहे. तेच काम आहे मला. ऍप्रन काढ नि बस तिथे पुन्हा चक्कर यायच्या आत. कशाला मरायला नाही ते धंदेमरो. मरो. बघत बसू नकोस असा वेड्यासारखा. आधीच माझं डोकं फिरलंय. बस.
बाकीचे सगळे कुठे आहेत? नि तोकुठे गेला?”
काय बरळतो आहेस शरलॉक?” मार्टिनचा संयम संपला असावा.
मी. मी कुठे गेलो? मी म्हणजे मी मीनाही. तो दुसरा मी’. तो कुठे गेला?”
मार्टिन बावचळून बघत राहिला. आता मात्र मला खरोखरच भीती वाटतेय शरलॉक.
हो रे बाबा. कळलं. कळलं.बेनेडिक्टचाही आवाज आता तापला होता. कळला तुझा प्रॅंक. मजा आली. बास? थोर नट आहेस तू. बाफ्ताजिंकलेला थोर नट. बास? झालं समाधान?” शिट! बाफ्ताबद्दल इतका कडवटपणा वाटतोय आपल्याला अजून? आता काय वाटेल मार्टिनला? असं कसं बोललो आपण? मार्टिन साला जन्मभर ऐकवेल आता, सोडणार नाही. शिट-शिट-शिट!आय मीन - मजा आली. आता बास करू या का?” कशीबशी सारवासारव करण्याचा प्रयत्न करत बेनेडिक्ट.
मार्टिन थक्क होऊन क्षणभर बघत राहिला. मग एकदम भानावर येत खिशातून फोन काढत म्हणाला, “ओके. ओके. मी ऍम्ब्युलन्स बोलावतोय. प्लीज, खाली बस तिथे. अजून आरडाओरडा नको. प्लीज, उपकार कर माझ्यावर.
ऍम्ब्युलन्स? वा! आता ऍम्ब्युलन्स बोलावण्याची नाटकं करणार का? वा वा! सुरेख. त्याची कशी व्यवस्था केलीस पण? असले कॉल करून ऍम्ब्युलन्स बोलावलीस, तर तुरुंगात जाशील माहिते ना?” ताळतंत्र सुटल्यासारखा बरळत बेनेडिक्ट परत खिडकीतून खाली डोकावला. खाली खरीच - देवा! कसं शक्य आहे हे? गर्रकन वळत त्यानं मार्टिनकडे पाहिलं.
हाय. ऍम्ब्युलन्स हवी आहे इथे. होय.
गप्प - गप्प बैस!बेनेडिक्ट किंचाळला. संतापानं तो रडकुंडीला आला होता. त्याची नि मार्टिनची वाट्टेल तसली मस्करी चालत असे, कबूल आहे. पहिल्या दिवसापासून त्यांचं जे काही गूळपीठ जमलं होतं, त्यामुळे तो तसली मस्करी सहज हसण्यावारी नेई, ठीक. पण हे? हा क्रूरपणाचा कळस होता. नि त्यात ते मगाचचे भास. आपलं डोकं खरंच फिरलंय की काय? बेनेडिक्टला आता खरीच शंका कुरतडायला लागली. बास रे आता. बास. अती होतंय.कळवळून तो मार्टिनला म्हणाला.
मार्टिननं त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं. होय, मी जॉन वॉटसन बोलतोय. मला ऍम्ब्युलन्स हवी आहे. नाही, मला काही नाही झालेलं. माझ्या रूममेटला झालंय. २२१ बी, बेकर स्ट्रीट, डब्ल्यू १.शरलॉक - शरलॉक होम्स. तो-
ठेव, ठेव आधी फोन साल्या, ठेव म्हणतो ना!मार्टिनवर झडप घालत बेनेडिक्टनं त्याच्या हातातला फोन हिसकावून घेतला. मार्टिनशी थोडी झटापट झाली, पण बेनेडिक्टनं फोन हिसकलाच. घाईघाईनं त्यानं आधी फोन बंद केला.
हुह. शिट.
मार्टिन हताश. त्यानं नाटकीपणे हात अंगाबाहेर उडवत मोठ्ठा सुस्कारा सोडला. शाबास. वेल डन. आता पोलीसही येतील. तेच एक राहिलं होतं.
तेवढ्यात बेनेडिक्टचं लक्ष हातातल्या फोनकडे गेलं. तो मार्टिनचा नेहमीचा काळा आयफोन नव्हता. राखाडी रंगाचा नोकिया. जुनाट आणि टवके उडालेला. नकळत त्यानं फोनची मागची बाजू पाहिली.
Harry Watson
From Clara
XXX
भीतीनं त्याला एकदम गोठल्यासारखं झालं. सावकाश समोरच्या टेबलावर फोन ठेवत तो कसाबसा पुटपुटला, “लू. लूला जायचंय.मग श्वास रोखून त्यानं मागे जाऊन बाथरूमचं दार ढकललं.
बाथरूमसारखी व्यवस्थित बाथरूम.
अर्थात. दुसरं काय असायला हवं होतं?
आत शिरून दार लावत तो हताश होऊन दारालाच रेलला.
माझं डोकं नक्की फिरलं आहे.
त्यानं समोरच्या धुरकट आरशात पाहिलं. पांढराफटक चेहरा. पण दुसरं काय होणार? आधी तो इलेक्ट्रिक शॉक. नि वर मार्टिनचे हे वेडझवे चाळे. माणूस पांढरा पडेल नाहीतर दुसरं काय होईल?
तेवढ्यात दारापाशी मार्टिनचा आवाज आला. त्यांचा फोन येतोय परत. काय सांगू?”
बेनेडिक्टनं त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं. आरशातल्या चेहर्‍यावर त्याची नजर खिळली होती. चेहरा इतका नितळ कसाफ्रॅंकेन्स्टाईनच्या मेकपमुळे चेहर्‍यावर काही सूक्ष्म चरे आल्याचं त्याला स्पष्ट आठवत होते. ते काय झाले? नि त्वचा इतकी नितळ? चेहर्‍यावर कसल्याही मेकपच्या खुणा नाहीत, कॉस्मेटिक्स नाहीत... त्याचे केसही जसेच्या तसे होते. खरं म्हणजे दिवसभर केसांना लावलेल्या प्रॉडक्टमुळे संध्याकाळी केसांची पार वाट लागलेली असायला हवी. पण केस अगदी मऊ - आत्ताच न्हायल्यासारखे. अंगावर त्याच्या त्या क्लोनसारखेच कपडे. टीशर्ट, पायजमा, ड्रेसिंग गाऊन, वाशेळा प्लास्टिकचा ऍप्रन.
प्रतिविश्व?
कायच्या काय. कसं शक्य आहे?
बेनेडिक्टनं चेहर्‍यावर पाण्याचे सपकारे मारले. तोंड खसखसून धुतलं. पुन्हा तोंडावर पाणी मारायला त्यानं नळाखाली हात धरला नि ओंजळीत पाणी घेतलं. पण तो थबकला.
नळाला खरं खरं पाणी? सेटवरच्या बाथरूममधे?
हे काही डोकं फिरल्याचं लक्षण नव्हे. मेंदू नीट काम करत असल्याचंच लक्षण. नाहीतर इतके तर्कशुद्ध विचार कुठून सुचायला? पण प्रतिविश्व? हे म्हणजे फार झालं. अगदीच अशास्त्रीय काहीतरी हंबग वाटतं प्रतिविश्व वगैरे म्हणजे. की असेल शक्य? छे! काहीही काय? अशक्य.
त्याच्या ओंजळीतून पाणी गळतच होतं.
इतक्यात त्याला सायरनचा आवाज ऐकू आला.
शरलॉक. शरलॉक.पाठोपाठ दार वाजवल्याचे आवाज. बाहेर ये. ऍम्ब्युलन्स आली.
पुन्हा सायरन. पण हा ऍम्ब्युलन्सचा नसावा.
पोलीसही आले वाटतं. झकास.
हे साले विचित्र प्रकार आपल्याचसोबत बरे होतात दर वेळी? त्या जेरेमी ब्रेटनी नक्की असला वेडझवा प्रकार अनुभवलेला नसणार. सालं आपलं नशीबच गांडू... बेनेडिक्टला एकदम वेडगळासारखं हसायलाच यायला लागलं. आपल्याच आवाजानं दचकून भानावर येत त्यानं एकदम ओले हात तोंडावर दाबून धरले. मूर्ख. भानावर ये. हसतोस काय?
आपणच रंगवलेला शरलॉक जिवंत होऊन आपल्याशी काही मिनिटांपूर्वी बोलत होता की काय मग? नि त्याची नि आपली अदलाबदल- शिट. शिट.
पण काम करायला लागलेला त्याचा मेंदू आता थांबायला तयार नव्हता.
म्हणजे शरलॉक कार्डिफमधे? मार्टिन आणि ऍण्ड्र्यू आणि सू आणि मार्क... बेनेडिक्टला त्या विचारानंच गरगरायला लागलं.
शरलॉक!
आता जिन्यावर पावलांचे दडादडा आवाज.
नि म्हणजे शरलॉक आता आपल्या घरी जाणार. नि- परमेश्वरा!
मी दरवाजा उघडणार आहे आता, शरलॉक.पाठोपाठ मार्टिननं दाराशी केलेली खुडबुड. तो आत आलाही.
छे, हा मार्टिन कुठला? हा तर जॉन वॉटसन.
जॉन.
आता आपण चक्कर येऊन इथे पडणार असं बेनेडिक्टला वाटायला लागलं. कसाबसा बेसिनचा आधार घेत तो बरळला, “जॉन.
शरलॉक, प्लीज बाहेर चल. मला ओढून न्यायला करू नकोस. पोलीसपण आलेत. पॅरामेडिक्सपण. कृपा करून बाहेर चल. तुला पटणार नाही, मला माहीत आहे. पण तू विचित्र वागतो आहेस. नेहमीपेक्षा जास्तच विचित्र. मला टीबीआयची काळजी वाटतेय. प्लीज, बाहेर चल.
टीबीआय?” बेनेडिक्टनं बोलता बोलता मान वर करून आरशातल्या मार्टिनच्या - नाही, जॉनच्या. माय गॉड. प्रतिबिंबाकडे पाहिलं.
ट्रॉमाटिक ब्रेन इंजुरी. प्लीज. चल.त्यानं मागे सरकत दरवाजा उघडून धरला. चल.आवाजात काकुळती.
बेनेडिक्टनं दचकून वळत त्याच्याकडे निरखून पाहिलं. हापण साल्याचा अभिनय असेल, तर मानला याला. बाफ्ता यालाच मिळायला हवं होतं. “तुला - तुला काळजी वाटतेय?”
म्हणजे? काळजी नाही वाटणार? साल्या - शॉक लागून दीडेक मीटर उडालास तू नि बेशुद्ध पडलास. काळजी नाही वाटणार?”
किती वेळ बेशुद्ध होतो मी?”
मार्टिननं - अहं, जॉन. मेंदूनं तत्परतेनं पुरवलेली माहिती. जॉननं हताश होऊन मान हलवली. मिनिटभर असेल. पण मिनिट म्हणजे कमी नाही अरे.
तेवढ्यात हिरव्या गणवेशातली एक बाई तिथे आली. मिस्टर होम्स? बाहेर येता का तुम्ही? चांगलाच शॉक बसलेला दिसतोय तुम्हांला.
बेनेडिक्ट बाहेर आला. अजून दोन पॅरामेडिक्स आणि एक पोलीस असे त्याच्याकडे संशयानं पाहत उभे होते.
हेल्लो.
आम्ही तुम्हांला हॉस्पिटलमध्ये न्यायला आलोय मिस्टर होम्स. काही सामान बरोबर घ्यायचं आहे का तुमचं? डॉ. वॉटसन आणतील.
यांच्याशी बोलाचाली करण्यात अर्थ नाही. काय तपासायचंय ते तपासून घ्या म्हणावं. आपल्याला वेड लागलंय अशी शंका येण्याहून ते बरं. कुणास ठाऊक, कार्डिफला परतायचा काहीतरी मार्ग मिळेलही. किंवा खरंच आपल्याला अतिथकव्यानंही भास होत असतील एखाद वेळेस. बेनेडिक्ट बिचारा अजूनही आशा टिकवून होता.
नाही, काही नकोय मला.एवढं म्हणून बेनेडिक्ट सावध पवित्र्यात गेला. वैतागाचे भाव लीलया चेहर्‍यावर आणत त्यानं थेट शरलॉकच्या स्टाईलनं भिवया किंचित उंचावल्या. मग बोलण्यात शरलॉकचा सराईत, सफाईदार वेग आणणं त्याला अजिबात अवघड गेलं नाही. मला या सगळ्याची काही आवश्यकता दिसत नाहीय. पण तुम्ही नेहमीसारखे तीन-तीन तास न रेंगाळता वेळेवर पोचायची लायकी दाखवलीत हे बघून बरं वाटलं. मला गोळी वगैरे लागलेली असती, तर मी मेलोच असतो म्हणा. पण नशिबानं तसं काही नसल्यामुळे तुमचं कौतुक करायला हरकत नाही. कीप इट अप.
शेजारी उभ्या असलेल्या जॉनची चुळबुळ त्याला जाणवली. शरलॉक. शांत बसशील का जरा?” जॉन कुजबुजला. पण तो चिडलेला वा काळजीनं ग्रासलेला दिसत नव्हता. उलट डोळे हसरे आणि जिवणीच्या टोकाशी नक्की थोडं हसू.
सॉरी.बेनेडिक्टनं विचार न करता म्हणून टाकलं. नि येणारं हसू दाबत त्यानं कसाबसा चेहरा कोरा ठेवला. देवा! हे काय चाललंय काय? मी जॉन वॉटसनबरोबर खिदळतोय. मला वेड तर लागलं नसेल?
ऍप्रन काढता का तो?” त्यातल्या एका पॅरामेडिकनं विचारलं. बेनेडिक्टनं मुकाट ऍप्रन सोडला नि तो नीट शिस्तीत खुर्चीच्या पाठीवर ठेवायला म्हणून तो वळला नि एकदम थबकला.
शरलॉक कसा वागेल अशा वेळी?
त्यानं माजोरड्यासारखा ऍप्रन जमिनीवर भिरकावून दिला.
शाबास.जॉनचा वैताग.
परफेक्ट.
पोलिसालाही हे सगळं असह्य झालं असावं. तोही वैतागलेला दिसत होता. मला इथे सगळं ठीक दिसतंय. असा कसा तुम्ही ९९९ ला केलेला फोन कट केलात? अशा वेळी परिस्थिती नेमकी काय आहे ते कळत नाही. त्यामुळे मधेच कट केलेल्या कॉलला उत्तर देण्यासाठी आम्हांला यावंच लागतं. तुम्हांला माहीत नाही का हे? आता आमचा हा वेळ फुकट नाही का गेला? याच वेळात आम्ही इतर कुणाच्या मदतीलाही जाऊ शकलो असतो.अशी उपदेशाची जोरदार फैर झाडून त्यानं बेनेडिक्ट आणि जॉन दोघांनाही खुन्नस दिला.
होय, झालं खरं तसं.जॉननं चुपचाप कबुली दिली. अपघात होता तो. मी नंतर त्यांचा फोन आल्यावर सांगितलं त्यांना तसं.
तरी काय झालं?” आता पोलीस अजूनच चेकाळला असावा.
तेवढ्यात त्या पॅरामेडिक बाईनं घसा खाकरला. त्यामुळे भानावर येत पोलीस चालता झाला.
बेनेडिक्ट जॉनकडे वळून म्हणाला, “तू येतो आहेस ना बरोबर?”
म्हणजे काय? अर्थात.जॉनचा चेहरा अगदी मृदू.
ते बघून बेनेडिक्ट एकदम शहारला. असले मित्र सगळ्यांना लाभोत.
*
बेनेडिक्टनं केलेल्या एकविसाव्या शतकातल्या शरलॉकच्या भूमिकेचं उगाच कौतुक झालेलं नव्हतं. शरलॉकचं नाव, जन्मगाव, जन्मतारीख, त्याच्या आईवडिलांची नावं, त्याचा एनएचएस नंबर आणि बाकी बरेच बिनमहत्त्वाचे वाटणारे तपशील बेनेडिक्टनं मुखोद्गत केले होते. ते वापरून सराईतपणे फॉर्म्स भरताना बेनेडिक्ट एकाएकी चमकला. हे सगळे तपशील मला माहीतच नसते, तर हा घोळ झाला असता का?
मग डोळ्यांची तपासणी. सेन्सरी चाचण्या. मेंदूला काही इजा तर झालेली नाही, हे बघायला सीटी स्कॅन. पण त्यातून काही निष्पन्न झालं नाही. त्याला तसा काही त्रासही होत नव्हता. साधी डोकेदुखीही नव्हती. त्यामुळे त्याला पडून राहायला सांगून हॉस्पिटलच्या लोकांनीही हळूहळू काढता पाय घेतला. जॉन तेवढा फक्त शेजारी होता.
बेनेडिक्ट मुकाट पडून राहिला. केवढं काय काय झालं होतं एवढ्यात. सकाळी जाग आली तेव्हा आपण कार्डिफमधे आपल्या घरात होतो. नि आता? आता लंडनमध्ये हॉस्पिटलात. ऍम्ब्युलन्स. च्यायला. ऍम्ब्युलन्सनं आणलं त्यांनी आपल्याला हॉस्पिटलात. वेडसर साले. नि एवढ्या वेळाततोशरलॉक होम्सतिकडे कार्डिफला गेला असेलपरत जाऊन निस्तरायला पाहिजे ते सगळं. कसं? कसं?
विचार करकरून बेनेडिक्टचं डोकं सुन्न झालं. हे सालं कायच्या काय झालं. मग त्याला एकदम वेड्यासारखं वाटून गेलंस्टीफन हॉकिंगना भेटायची संधी मिळाली होती, तेव्हाच त्यांना प्रतिविश्वाबद्दल विचारून घ्यायला पाहिजे होतं. पण तेव्हा आपण येड्यासारखे तुम्हांला भेटायची सुवर्णसंधी मिळेलसं वाटलं नव्हतं,’ वगैरे काहीतरी गाढवासारखे बरळत सुटलोअर्थात हॉकिंगना उत्तरं द्यायला वेळ मिळेल इतका वेळ नव्हताच. पण तरीकाहीतरी अंदाज आला असता. छ्या!
जॉननं बेनेडिक्टचा हात हातात घेतल्यामुळे बेनेडिक्ट एकदम भानावर आला. शॉक लागलेल्या ठिकाणी कितपत लागलंय ते जॉन तपासत होता. मग एकदम म्हणाला, “शरलॉक, खरं खरं सांग.
बेनेडिक्ट दचकला. पण त्याच्या चेहर्‍याकडे जॉनचं लक्ष नसावं. तो पुढे म्हणाला, “तू मुद्दामहून नाही ना शॉक लावून घेतलास?”
बेनेडिक्टला काही झेपेचना. अं? सॉरी?”
तुला आज नाही ओळखत मी. करशीलही तू असलं काहीतरी. येडचॅप आहेस तू. पण तुला शॉक मात्र खराच बसला. पाहिलं मी.
नाही रे बाबा!आता बेनेडिक्ट चिडलाच. मग घाईघाईनं जीभ चावत त्यानं शरलॉकचं बेअरिंग घेतलं. प्लीज जॉन. याहून बरे कामधंदे आहेत मला.
बरोबर.त्या थंडगार, धारदार आवाजानं दचकून बेनेडिक्टनं खाटकन दाराकडे पाहिलं. कुणीतरी पडदा बाजूला सारून आत येत होतं. उदाहरणार्थ माझा फोन घेणं.
जॉननं नकळत बेनेडिक्टचा हात दाबला, मग सोडून दिला. हॅलो, मायक्रॉफ्ट.
*
क्रमश: